Deze blog hoort bij de website esperanzahoopvoorhonden.nl en is het vervolg op de blogs van 2011 tot en met 2015. In elke berichttitel staat de werkelijke datum, zodat zij redelijk terug te vinden zijn. De datum van plaatsing is natuurlijk veel later, omdat er sprake is van een grote omzettings-actie
Van shelter The nature Association bij Boekarest kwamen
in maart Franja (Faya), Dacia, Cleo (Lady). In mei Riri, Constantin (Max) en
Fresia (Friemel). Recent Bubico (Biko), Jumpy en Gieske. Helaas, je neemt er 3
mee, weer 3 en weer 3, en vaak dezelfde dag nog zijn de plekken weer ingenomen.
O.a. een gewond moedertje met 5 pups en we hadden het nog niet rond om ook die
te gaan helpen, of daar waren weer 6 pups. En de Roemeense overheid? Die geeft
geld aan vangers van straathonden, die vaak ook honden met eigenaar stelen,
want je vangt per hond. Geen cent voor de keiharde werkers die gedumpte dieren
opvangen en van alles organiseren in preventief en educatief kader: bv.
sterilisatiecampagnes, schoolbezoeken, activiteiten om de bevolking te
overtuigen van het nut van verantwoorde dierzorg, in debat met de overheid enz.
Op eigen kosten plus wat donaties.
Eind augustus gaan de 5 naar een fijne opvang in Zutphen.
Gelukkig vinden veel dieren een plekje. Meestal in het buitenland,
maar langzaam maar zeker ook in het land zelf. Het Spaanse ‘adoptar, no
comprar’, het Roemeense ‘adopta, nu cumpara’ ofwel ‘adopteren, niet kopen’ gaat
doordringen. Mensen gaan zien hoe mooi het is een verwaarloosd of vertrapt dier
met liefde en geduld vertrouwen te leren, een nieuw leven te geven. Men gaat
zien hoe mooi die mixen kunnen zijn. Men gaat de uitwassen van fokken zien.
Soms krijg je het verwijt dat genoeg Nederlandse honden een plek zoeken. Niet
waar trouwens, want in een asiel een voor jouw situatie geschikte hond vinden
lukt vaak niet. En wat is er fout aan internationalisering/globalisering van
hulpverlening, aan hulp van een dier of mens elders? Gaan we niet wereldwijd op
vakantie? Importeren we niet vele producten uit de verste uithoeken, als ons
dat uitkomt?
Moedertje Angela is geadopteerd in Roemenië. Haar oog is
gered.
Van de 9 bovengenoemde honden hebben Faya, Lady, Max,
Friemel al een prachtig thuis gevonden (we berichtten al op de site).
Max
Faya
Lady met vriendje Bikkel
Friemel
Gisteren kwam Dacia’s nieuwe baasje kennis maken. Als
alles volgens plan verloopt, gaat ze eind juli op een schip wonen bij mensen
die veel varen tussen Hongarije en Nederland.
Dacia sleept graag met schoonmaakmateriaal
Dacia is als pup op de weg aangetroffen door een chauffeur van een Dacia vrachtwagen (hier een
voorloper)
Bubico, ruim 3 jaar, woont sinds zaterdag in Ter Aar, aan
de rand van het mooie polderlandschap. Nog even en hij danst er los rond. De
baasjes hebben al bericht gestuurd van de eerste dag en nacht. Ze zijn
verliefd. Bubico is een ongelooflijk lief mannetje met een prachtig karakter:
hij is altijd blij, van oor tot oor, en heel enthousiast (balletjes vormen zijn
hoogste geluk trouwens), maar heeft ook een hele rustige kant. Ongelooflijk:
nipt gered uit een dodingstation, toen 2 jaar shelter en nu thuis.
Bubico heet nu Biko. Een erenaam. De baasjes hebben veel
met Zuid-Afrika en Steve Biko was een groot voorvechter voor burgerrechter voor
zwarten, een vrijheidsstrijder tegen apartheid. Dit lieve, ondeugende hondje
met bijpassende snuit zorgde gisteren voor spektakel door de sloot in te duiken
achter zijn balletje aan: ‘Wij genieten daarvan, maar ook van zijn rustige kant
en van de liefde die hij schenkt’. Is het niet prachtig? Die liefde krijgt Biko
volop van hen terug.
En dus heel graag duimen om ook voor Riri, Jumpy en
Gieske zo’n fijn thuis te vinden.
Riri
Riri is een rank, mooi hondje. Ondervoed als jonkie op
straat gevonden en al 5 jaar in het shelter. Ze geniet nu zo in de opvang.
Jumpy
Jumpy is 3 en heeft na het dodingstation al 2 jaar
shelter achter de rug. Ze doet hartstikke goed haar best zich aan te passen.
Gieske
Gieske zat dagenlang bij een bushalte. En daarvoor was er
duidelijk ook geen verzorging.
Op 30 mei staat het verhaal van de kleine, stoere,
vrolijke Constantin uit Roemenië op de site. Een mannetje met pit en een enorme
veerkracht. Van de straat naar een shelter en dan word je, als je bijna 2 bent,
geadopteerd in Nederland. Hij heet nu Max. Een mooie naam in een prachtig,
nieuw leven. Max en baas Ype wonen samen in een camper, die of aan de
Afsluitdijk-Waddenkust staat of op de boerderij van de zoon van de baas midden
op het Friese platteland. Alles autovrij.
Waar ze ook zijn, Max kan de hele dag mollen graven, rond
hollen, geuren verkennen. Hij loopt nooit verder weg dan 50 tot 100 meter. Soms
gaat hij wel even aan de lijn, want aan het luisteren en dus komen, als hij
geroepen wordt, mankeert nog een beetje.
Max boft zo met dit baasje: een ervaren hondenman die hem
liefde en veiligheid biedt, maar ook op rustige wijze dingen leert. Zo mocht de
labrador die op de boerderij woont en vaak in de camper sliep van Max eigenlijk
niet meer binnen komen. Tja, begrijpelijk. Je hebt voor het eerst een eigen
huis! Maar daar is een stokje voor gestoken. De labrador blijft welkom.
En dan is het Max ook gelijk goed. Want wat ook geweldig
is: hij kan met alle honden en met alle mensen. En iedereen houdt van hem. Maar
zeker weten: dit is mede te danken aan de combinatie van rust, liefde en
duidelijkheid die de baas uitstraalt. Wat zijn we blij voor het boefje. Hij
komt op en top aan zijn trekken. En ook voor baas Ype natuurlijk die ons
vertelde dat hij hem voor geen goud meer kwijt wil.
Maandagavond zijn ze gekomen. Hanke vloog zondag naar
shelter The Nature Association van Carmen Milobendzchi bij Boekarest en nam ze
maandag alle 3 mee terug. Alle drie gedumpt, vervolgens in een liefdevol
shelter, maar wel in primitieve omstandigheden met 350 andere honden en heel
weinig handen aan het bed. Toen nog de hele spannende reis in een auto, in een
bench in het ruim van een vliegtuig, weer een auto. En nu weten ze niet wat hen
overkomt in de heerlijke tuin van Maureen en heerlijk binnen slapen op een
zacht plekje.
Jumpy
Jumpy is 2 jaar geleden uit een dodingstation gered. Haar
prachtige lange haar, afgeschoren i.v.m. de hitte, zal weer aangroeien. Ze leek
wat op een kleine border collie x spaniel. Jumpy is open en sprong mensen in de
kennel zo in de arm. Toch was ze bij aankomst in Nederland timide en verward.
Ze is heel vriendelijk, maar moet wennen. Het komt vast goed. Want dinsdag
lukte het al om een stukje op straat te lopen. Natuurlijk was het spannend en
stond ze veel stil. Tegelijk had ze duidelijk ook vertrouwen.
Bubico was met de beste bedoelingen uit een Roemeens
dodingstation gered. Ze beloofden Carmen baasjes te zoeken en financieel te
steunen. Het is nu 2 jaar verder. Geen baasjes en allang geen financiële steun
meer. Zo jammer. Volgens Carmen kon hij zeker een hele lieve, leuke huishond
worden. En blij dat hij nu is! Hij loopt rond met een lach van oor tot oor
sinds hij de transportbench uitstapte. Met zijn geschoren vacht oogt hij als
puppy en volgens Maureen denkt hij ook dat hij dat is. Een vrolijke, dappere Bubico!
Carmen zag Gieske in februari aan de kant van de weg
zitten bij een bushalte. En de volgende dag weer. En de volgende dag weer.
Wachtend op baasjes die niet meer komen. Toen nam Carmen haar mee, ondanks het
overvolle shelter. Toen Hanke daar was in maart, klampte Gieske zich aan haar
vast. Hanke beloofde haar de volgende keer mee te nemen. En nu loopt ze
kwispelstaartend rond, dankbaar opkijkend naar opvangvrouwtje Maureen. Ze is
Gieske genoemd, omdat haar oorspronkelijke naam niet zo makkelijk roept. Die
was Gisela: belofte. Deze prachtige betekenis is uitgekomen!
Voor alle drie gaan we een fijn huisje zoeken. Hopelijk
kijken mensen er doorheen dat ze alle drie geschoren zijn i.v.m. de grote hitte
de afgelopen tijd daar. Meer nieuws volgt!
‘Van risicohonden die niet terugkomen en van probleemloze
honden die wel terugkomen.’
In een adoptieproces mag je geen stap overslaan: zoeken,
wikken, wegen. Toch kan het misgaan. Naast relevante feiten (woon-, werk-,
wandel-situatie, gezinssamenstelling, ervaring etc.) gaat het om mensen
inschatten in korte tijd. Niet eenvoudig. Eerst een mailwisseling om over en
weer te bekijken of het mogelijk echt potentie heeft. Zo ja, dan een
telefoongesprek voor verdieping en wat meer persoonlijk contact. Is ook dat
positief, dan tot slot een huisbezoek. Meestal is het dan duidelijk. Een enkele
keer hou je ergens een onzeker gevoel, maar wil je mensen ook een kans geven of
kun je dat gevoel geen handen en voeten geven. Soms komt een dier, gelukkig
niet vaak, terug. In die gevallen met een kleine twijfel het vaakst. Maar ook
wel in gevallen zonder twijfel. Los van een calamiteit (ziekte, overlijden) sta
je dan vaak perplex: de mooie woorden worden niet waar gemaakt. Dat hoort dus
bij het leven. En de meeste dieren komen bovengemiddeld goed terecht. Van vele
(ook van jaren geleden soms) horen we nog. Een greepje uit recente
updates.
Bobbie
Vlak hieronder op deze site staat een uitgebreid verslag
van Bowie > Bobbie. Na vele omzwervingen is hij in het paradijs beland. Op
deze recente foto maakt Bobbie kennis met hun zwembad in de veilige armen van
de baas. En hij vond het helemaal niet eng. Deze schat van een hond ging al 7
keer van hand tot hand, voordat hij op Esperanza’s pad kwam. Onbegrijpelijk. En
toen mislukte de 1e Esperanza-adoptie ook nog: een geval van perplex staan.
Verbijsterd. Maar deze keer weten we zeker: ze willen hem nooit meer kwijt.
Kim op bezoek in Bolsward met Sepp en Loesje
Sepp is ruim anderhalf jaar bij dierentolk Kim, haar
gezin met 3 kinderen en hond Loesje, Sepp’s lookalike. Kim had vroeger een
uitlaatservice die ze los liet op de hei en vnl. met gebaren aanstuurde. Sepp
is bij haar in de beste handen en kwam dan ook niet terug. Terwijl hij een
risico-hond was met zijn puppytijd tussen 70 honden in puinhoop en chaos. Nul
socialisatie. Een complexe mengeling van een actieve hond die super graag
wilde, maar ook op zijn hoede door slechte ervaringen. En nooit iets geleerd.
In de opvang sprong hij overal boven op. Zo’n ongeleid projectiel! Echt een
brug te ver voor mensen die het niet helemaal in de vingers hebben, en geen
besef van de weg die je dan met geduld hebt te gaan. Heb je dat besef en de liefde,
de motivatie plus inzicht in honden, dan wordt het een hele mooie zoektocht,
die goed afloopt. Zo nee, dan wordt het een frustratie. En deze dieren voelen
intuïtief feilloos aan hoe het baasje erin staat. Sepp maakt nog steeds
vorderingen. Hij is zo gelukkig.
In de refugio
Bij Maureen in opvang. Die oren!!!!!
In de refugio in Padul Granada
April 2016 ging Noa, een jaar oud, naar Jeanet op het
platteland onder Nijmegen. Noa stond in een advertentie in een dierenrubriek
van de Telegraaf. Jeanet viel voor haar. De procedure werd een flinke
zoektocht, want Noa was een groot probleem. Eenmaal aangekomen in Nederland,
bleek ze extreem angstig. Bij haar lieve opvangers in Spanje had ze duidelijk
amper iets van de wereld gezien. Zus Hellen was er ietsje beter aan toe. Noa is
super speels met andere honden. En zo lief en knuffelig: als ze je kent. Toen
er adoptanten kwamen uit Duitsland, moesten ze met lege handen terug.
Doodsbange Noa was niet te benaderen. Trouwens, een week later maakten ze
opnieuw de lange reis: voor zus Hellen en dat kwam helemaal goed. Net als met
Noa bij Jeanet. Buitenstaanders blijft ze mijden, maar ze is nu zielsgelukkig
in de kleine familiekring en met de andere honden, herder Aswin en de 17-jarige
Griekse Bobby. Jeanet heeft opgeven niet in haar woordenboek. Een dierenvrouw
pur sang. Daarbij een superduidelijk type dat weet van opvoeden, maar zo dat de
dieren zich 100% veilig voelen en met creativiteit. Noa is stapel op haar.
Recente foto’s hebben we niet. Wel prachtige recente verhalen via de telefoon.
En ze komt dus nooit terug!
Noa en Hellen in Spanje: Noa met witte vlek
Joep kwam als pup Happy naar Nederland met broertjes
Tigger en Maffi en zusje Zen. Gedumpt in de hete Spaanse zon, te jong om zelf
te kunnen overleven. Via hun redders, onze Spaanse dierenvrienden Rocio en
Paco, kwamen ze naar Nederland. Een heerlijke, lieve hond met veel potentie,
wellicht zelfs als hulphond. We waren finaal van slag, toen Joeps 1e adoptie
mislukte. Met open armen van de luchthaven gehaald, 4 maanden lang de
prachtigste filmpjes en foto’s van Joep en zijn 3 hondenvriendjes. Wel viel op
dat hij door roeien en ruiten leek te gaan. Uren lopen en spelen, onvermoeibaar,
eigenlijk veel te veel voor zo’n jong hondje. En dus ook te veel voor het
baasje. Een week na zijn terugkomst is hij opnieuw geadopteerd, anderhalf jaar
geleden. Op het mooie Goeree Overflakkee bij Lonneke en haar 2 kinderen.
Dierenliefhebster met ervaring: dierenpension, Dierenambulance,
Dierenbescherming. En vanaf dag 1 een andere Joep. Joep wordt nu gezien als
lief en makkelijk, mensgericht met gemiddelde energiebehoefte. Binnen rustig,
buiten vrolijk en actief, maar geen jachtinstinct. Een hond die alleen maar
lief gevonden wil worden.
Foto's Joep
Chico, een risico-hond, is ook een groot succes. Een dier
dat alleen asielen heeft gekend, in Sevilla en Granada: vanaf pup, 7 jaar lang.
Dan ontwikkel je noodgedwongen overlevingsstrategieën. Die je niet zomaar weer
aflegt. Chico werd 3 weken na aankomst geadopteerd, december 2016. En hij gaat
nóóit meer weg. Eerst hebben ze rustig gewerkt aan het opbouwen van veiligheid:
de basis om vertrouwen te krijgen. Zo’n dier moet je tijd voor alles geven. Dan
is het prachtig, als hij bij je wil liggen, je gaat volgen, (voorzichtige)
aanraking fijn vindt. Met geduld, met tact en respect, met creativiteit en met
oefenen en nog eens oefenen in kleine stapjes die Chico aankon heeft hij een
ongelooflijke ontwikkeling doorgemaakt. Ook in het contact met andere honden.
Chico In de Spaanse refugio
Chico veilig thuis
Catina en Nicu, zus en broer, waren de Esperanzahonden
met het hoogste risico. Toch werd beider eerste adoptie een doorslaand succes.
Geboren en getogen in het veld in Roemenië, tussen zwerfhonden. Toen een poos
in een vreselijk shelter met 500 honden. Herrie, amper eten, ’s winters
ijskoud. Sneeuw, natte blubber in de kennels van betonvlechtijzer.
Nicu
en Catina In het shelter
Bij de dierenarts in Boekarest
Ze kwamen in opvang in Nederland in april 2015, een maand
of 9 oud. In een gezin met 2 kinderen en hond Betty, geboren in hetzelfde veld,
maar van daaruit direct in opvang. Opvangmoeder Anieta heeft hard gewerkt aan
hun socialisatie. Die verre van makkelijk was. We pasten een keer een weekend
op. Nicu was enigszins benaderbaar, maar Catina zat achterin in een bench
geplakt of onder een tafel en schoot soms door de kamer naar de tuin voor een
plas. Toch kwam het goed. Beide hebben gouden bazen, die hen adoreren en
beseffen waarom het gaat. Geduld en de sleutel tot vertrouwen vinden. De
filmpjes en foto’s die we geregeld krijgen getuigen van liefde, vrijheid, spel
en tonen 2 meer dan gemiddeld gelukkige honden.
Nicu ging in juni 2015 naar Amersfoort.
Hieronder Nicu
Catina
ging in juli naar Kwaadmechelen in België
En nog drie filmpjes van Catina, de moeite waard
Aan wie ligt een mislukte adoptie? Aan de hond? Aan de
baasjes? Aan (de procedure van) Esperanza? Zeg het maar. Laten we in elk geval
nooit generaliseren.
