‘Van risicohonden die niet terugkomen en van probleemloze
honden die wel terugkomen.’
In een adoptieproces mag je geen stap overslaan: zoeken,
wikken, wegen. Toch kan het misgaan. Naast relevante feiten (woon-, werk-,
wandel-situatie, gezinssamenstelling, ervaring etc.) gaat het om mensen
inschatten in korte tijd. Niet eenvoudig. Eerst een mailwisseling om over en
weer te bekijken of het mogelijk echt potentie heeft. Zo ja, dan een
telefoongesprek voor verdieping en wat meer persoonlijk contact. Is ook dat
positief, dan tot slot een huisbezoek. Meestal is het dan duidelijk. Een enkele
keer hou je ergens een onzeker gevoel, maar wil je mensen ook een kans geven of
kun je dat gevoel geen handen en voeten geven. Soms komt een dier, gelukkig
niet vaak, terug. In die gevallen met een kleine twijfel het vaakst. Maar ook
wel in gevallen zonder twijfel. Los van een calamiteit (ziekte, overlijden) sta
je dan vaak perplex: de mooie woorden worden niet waar gemaakt. Dat hoort dus
bij het leven. En de meeste dieren komen bovengemiddeld goed terecht. Van vele
(ook van jaren geleden soms) horen we nog. Een greepje uit recente
updates.
Bobbie
Vlak hieronder op deze site staat een uitgebreid verslag
van Bowie > Bobbie. Na vele omzwervingen is hij in het paradijs beland. Op
deze recente foto maakt Bobbie kennis met hun zwembad in de veilige armen van
de baas. En hij vond het helemaal niet eng. Deze schat van een hond ging al 7
keer van hand tot hand, voordat hij op Esperanza’s pad kwam. Onbegrijpelijk. En
toen mislukte de 1e Esperanza-adoptie ook nog: een geval van perplex staan.
Verbijsterd. Maar deze keer weten we zeker: ze willen hem nooit meer kwijt.
Kim op bezoek in Bolsward met Sepp en Loesje
Sepp is ruim anderhalf jaar bij dierentolk Kim, haar
gezin met 3 kinderen en hond Loesje, Sepp’s lookalike. Kim had vroeger een
uitlaatservice die ze los liet op de hei en vnl. met gebaren aanstuurde. Sepp
is bij haar in de beste handen en kwam dan ook niet terug. Terwijl hij een
risico-hond was met zijn puppytijd tussen 70 honden in puinhoop en chaos. Nul
socialisatie. Een complexe mengeling van een actieve hond die super graag
wilde, maar ook op zijn hoede door slechte ervaringen. En nooit iets geleerd.
In de opvang sprong hij overal boven op. Zo’n ongeleid projectiel! Echt een
brug te ver voor mensen die het niet helemaal in de vingers hebben, en geen
besef van de weg die je dan met geduld hebt te gaan. Heb je dat besef en de liefde,
de motivatie plus inzicht in honden, dan wordt het een hele mooie zoektocht,
die goed afloopt. Zo nee, dan wordt het een frustratie. En deze dieren voelen
intuïtief feilloos aan hoe het baasje erin staat. Sepp maakt nog steeds
vorderingen. Hij is zo gelukkig.
In de refugio
Bij Maureen in opvang. Die oren!!!!!
In de refugio in Padul Granada
April 2016 ging Noa, een jaar oud, naar Jeanet op het
platteland onder Nijmegen. Noa stond in een advertentie in een dierenrubriek
van de Telegraaf. Jeanet viel voor haar. De procedure werd een flinke
zoektocht, want Noa was een groot probleem. Eenmaal aangekomen in Nederland,
bleek ze extreem angstig. Bij haar lieve opvangers in Spanje had ze duidelijk
amper iets van de wereld gezien. Zus Hellen was er ietsje beter aan toe. Noa is
super speels met andere honden. En zo lief en knuffelig: als ze je kent. Toen
er adoptanten kwamen uit Duitsland, moesten ze met lege handen terug.
Doodsbange Noa was niet te benaderen. Trouwens, een week later maakten ze
opnieuw de lange reis: voor zus Hellen en dat kwam helemaal goed. Net als met
Noa bij Jeanet. Buitenstaanders blijft ze mijden, maar ze is nu zielsgelukkig
in de kleine familiekring en met de andere honden, herder Aswin en de 17-jarige
Griekse Bobby. Jeanet heeft opgeven niet in haar woordenboek. Een dierenvrouw
pur sang. Daarbij een superduidelijk type dat weet van opvoeden, maar zo dat de
dieren zich 100% veilig voelen en met creativiteit. Noa is stapel op haar.
Recente foto’s hebben we niet. Wel prachtige recente verhalen via de telefoon.
En ze komt dus nooit terug!
Noa en Hellen in Spanje: Noa met witte vlek
Joep kwam als pup Happy naar Nederland met broertjes
Tigger en Maffi en zusje Zen. Gedumpt in de hete Spaanse zon, te jong om zelf
te kunnen overleven. Via hun redders, onze Spaanse dierenvrienden Rocio en
Paco, kwamen ze naar Nederland. Een heerlijke, lieve hond met veel potentie,
wellicht zelfs als hulphond. We waren finaal van slag, toen Joeps 1e adoptie
mislukte. Met open armen van de luchthaven gehaald, 4 maanden lang de
prachtigste filmpjes en foto’s van Joep en zijn 3 hondenvriendjes. Wel viel op
dat hij door roeien en ruiten leek te gaan. Uren lopen en spelen, onvermoeibaar,
eigenlijk veel te veel voor zo’n jong hondje. En dus ook te veel voor het
baasje. Een week na zijn terugkomst is hij opnieuw geadopteerd, anderhalf jaar
geleden. Op het mooie Goeree Overflakkee bij Lonneke en haar 2 kinderen.
Dierenliefhebster met ervaring: dierenpension, Dierenambulance,
Dierenbescherming. En vanaf dag 1 een andere Joep. Joep wordt nu gezien als
lief en makkelijk, mensgericht met gemiddelde energiebehoefte. Binnen rustig,
buiten vrolijk en actief, maar geen jachtinstinct. Een hond die alleen maar
lief gevonden wil worden.
Foto's Joep
Chico, een risico-hond, is ook een groot succes. Een dier
dat alleen asielen heeft gekend, in Sevilla en Granada: vanaf pup, 7 jaar lang.
Dan ontwikkel je noodgedwongen overlevingsstrategieën. Die je niet zomaar weer
aflegt. Chico werd 3 weken na aankomst geadopteerd, december 2016. En hij gaat
nóóit meer weg. Eerst hebben ze rustig gewerkt aan het opbouwen van veiligheid:
de basis om vertrouwen te krijgen. Zo’n dier moet je tijd voor alles geven. Dan
is het prachtig, als hij bij je wil liggen, je gaat volgen, (voorzichtige)
aanraking fijn vindt. Met geduld, met tact en respect, met creativiteit en met
oefenen en nog eens oefenen in kleine stapjes die Chico aankon heeft hij een
ongelooflijke ontwikkeling doorgemaakt. Ook in het contact met andere honden.
Chico In de Spaanse refugio
Chico veilig thuis
Catina en Nicu, zus en broer, waren de Esperanzahonden
met het hoogste risico. Toch werd beider eerste adoptie een doorslaand succes.
Geboren en getogen in het veld in Roemenië, tussen zwerfhonden. Toen een poos
in een vreselijk shelter met 500 honden. Herrie, amper eten, ’s winters
ijskoud. Sneeuw, natte blubber in de kennels van betonvlechtijzer.
Nicu
en Catina In het shelter
Bij de dierenarts in Boekarest
Ze kwamen in opvang in Nederland in april 2015, een maand
of 9 oud. In een gezin met 2 kinderen en hond Betty, geboren in hetzelfde veld,
maar van daaruit direct in opvang. Opvangmoeder Anieta heeft hard gewerkt aan
hun socialisatie. Die verre van makkelijk was. We pasten een keer een weekend
op. Nicu was enigszins benaderbaar, maar Catina zat achterin in een bench
geplakt of onder een tafel en schoot soms door de kamer naar de tuin voor een
plas. Toch kwam het goed. Beide hebben gouden bazen, die hen adoreren en
beseffen waarom het gaat. Geduld en de sleutel tot vertrouwen vinden. De
filmpjes en foto’s die we geregeld krijgen getuigen van liefde, vrijheid, spel
en tonen 2 meer dan gemiddeld gelukkige honden.
Nicu ging in juni 2015 naar Amersfoort.
Hieronder Nicu
Catina
ging in juli naar Kwaadmechelen in België
En nog drie filmpjes van Catina, de moeite waard
Aan wie ligt een mislukte adoptie? Aan de hond? Aan de
baasjes? Aan (de procedure van) Esperanza? Zeg het maar. Laten we in elk geval
nooit generaliseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten